کالاهای برخی از این برندها حتی در اروپا هم به اجناس یکبارمصرف معروفند اما در کنار گرانی جنس ایرانی و تبلیغات می‌توان به مردم حق داد که اینگونه بی‌محابا پولشان را در این برندها هدر بدهند. رنج سفر را به جان بخرند و کلی هزینه کنند و در عین حال فکر کنند سود کرده‌اند.

روزنامه ایران نوشت: چرا تب خرید پوشاک از ترکیه هر روز داغ‌تر می‌شود؟ لباس ایرانی کیفیت ندارد یا قیمت‌ها مناسب نیست؟ هر چه هست آیا واقعاً کار باید به جایی بکشد که سفارش بدهند و هزینه باربری و جابه‌جایی را تقبل کنند یا سختی سفر و هزینه‌هایش را به جان بخرند تا فقط لباس و کیف و کفش ترک بخرند؟ خروج این همه پول از کشور چه ضرری به تولیدکننده و مصرف‌کننده داخلی می‌زند و چگونه باعث این چرخه معیوب می‌شود؟

در ادامه نوشت: «سحر از طرف خانواده‌اش برای خرید همه اعضای خانواده انتخاب می‌شود چون به راه و چاه سفر آشناست و می‌داند از کجا و چطور خرید کند. خانواده پولی در اختیار او گذاشته‌اند تا برای همه‌شان خرید کند. برای همین است که در طول سفر مدام مجبور است با خانواده تماس بگیرد و برخی کالاها را با آنها چک کند. می‌گوید گوشه‌ای می‌نشستم و با تک‌تک آنها تماس می‌گرفتم و جنس نشان می‌دادم و دوباره سایز لباس و کفش را چک می‌کردم: «راستش را بخواهی یک مدت ما از سایت‌هایی که جنس می‌آورند، خرید می‌کردیم. بعد متوجه شدیم چقدر در هزینه باربری و فرستادن پول پیک و … متضرر می‌شویم چون کسی که جنس را می‌آورد به جز اینکه هزینه باربری را براساس وزن کالا دریافت می‌کند، هزینه پیک را هم از مشتری می‌گیرد و آن کسی که برای ما جنس می‌آورد، خانه‌اش کرج بود و برای همین هزینه پیک هم می‌دادیم. گاهی برای چند آدرس چند بار هزینه پیک پرداخت می‌کردیم برای همین حساب و کتاب کردیم که اگر همه با هم جمع شویم و پول هزینه سفر یک نفر را  تأمین کنیم، بیشتر سود می‌کنیم.»

اما سفر هزینه زیادی دارد و تازه به اندازه ۳۰ کیلو بیشتر هم نمی‌توان بار آورد. آیا سحر و خانواده‌اش به این هم فکر کرده‌اند؟ می‌گوید: «راستش بعضی برندها اصلاً دیگر اینجا پیدا نمی‌شوند، مثل کتونی‌های ورزشی. اگر هم پیدا شود و کسی برایت بیاورد باید قیمت بیشتری بابت خریدشان پرداخت کنی. در عین اینکه جنس‌های ایرانی با کیفیت پایین‌تر قیمت بالاتری دارند. مثلاً کافی است به چند تا از همین چرم فروشی‌های معروف بروی و قیمت کیف و کفش‌شان را بپرسی. می‌بینی دقیقاً با قیمت بالا می‌فروشند در حالی که دقیقاً همین جنس‌ها در ترکیه نصف قیمت است. همین شد که تصمیم گرفتیم برای خرید یک نفر از اعضای خانواده را به سفر بفرستیم که این بار نوبت من شد. هم فال است هم تماشا. هرچند اعصاب‌خردی‌های خودش را هم دارد چون باید حواست به سایز و سلیقه همه باشد. بعضی اوقات هم سفارش فرد همان چیزی که می‌خواهد نمی‌شود که آن وقت می‌توان آن را به دوست و آشنا یا کس دیگری فروخت.»

مونا هم یکی دیگر از کسانی است که خرید سالانه‌اش را در ترکیه انجام می‌دهد. ۱۲-۱۰ میلیون خرج می‌کند و دو – سه روزه به ترکیه می‌رود و برمی‌گردد. چرا؟ چون معتقد است، جنس‌های ایرانی با کیفیتی که دارند اصلاً به قیمت واقعی‌شان نمی‌ارزند: «همین سه ماه پیش یک کفش دو میلیونی که از یک برند مشهور چرم ایرانی خریده بودم از وسط به دو نیم تقسیم شد. در حالی که با این پول می‌توانم کفشی بخرم که دست‌ کم پنج سال استفاده کنم. شاید هزینه و فایده سفر به نظر خیلی‌ها به صرفه نباشد اما به لحاظ روانی حس بهتری دارم اینکه همان کالایی را خریده‌ام که دوست دارم و احساس می‌کنم سرم کلاه نرفته است. خیلی‌ها را می‌شناسم که هدف‌شان از سفر به ترکیه فقط و فقط خرید است.»

امیر هم از آنهایی است که چند بار در سال به ترکیه می‌رود و برای دوستانش خرید می‌کند اما سفر او یک جور تجارت شخصی هم هست. او می‌گوید: «من قیمت جنس‌ را کمی بالاتر می‌برم و به دوستانم می‌فروشم تا خرج سفرم هم دربیاید. مشکل اصلی ما با جنس‌های ایرانی‌ای است که کیفیت لازم را ندارند. هنوز پوشاک ما تنوع لازم را ندارد و کیف و کفش هم همین طور. هر ساله تعداد زیادی به ترکیه می‌روند چون خرید دارند و با اینکه می‌دانم این به نفع فروشنده ایرانی نیست، اما چاره‌ای نداریم. من و دوستانم اهل ورزش و کوهنوردی هستیم و کفش‌هایی که برای این کار لازم داریم الان داخل کشور قیمت بسیار بسیار بالایی دارند.»

حسین جعفری، طراح و فروشنده لباس با اظهار تأسف از اینکه تعداد زیادی از مردم هنوز فکر می‌کنند جنس خارجی بهتر است، تأکید می‌کند: «من هنوز قبول ندارم مسأله، کیفیت باشد چون می‌بینم خیلی از جنس‌های ایرانی کیفیت خوب و مناسبی دارند. من خودم به عنوان یک طراح لباس هیچ وقت لباس خارجی نپوشیده‌ام. آن برندهایی که مردم برای خریدشان به ترکیه می‌روند نازل‌ترین کیفیت را دارد و با تولید انبوه و عمر کمی که دارد مدت استفاده‌شان هم اندک است اما در ذهن مردم جا افتاده که این جنس‌ها کیفیت بهتری دارد. این موضوع ذهنی است و واقعیت ندارد. درباره کیف و کفش نمی‌توانم با قطعیت نظر بدهم چون پروسه تولید آنها با لباس متفاوت است. هنوز توی ذهن خیلی از مردم جنس خارجی یا برند ارزش بیشتری دارد و برای همین حاضرند کلی خرج سفر کنند و برخی برندها هم از این شرایط سوء‌استفاده می‌کنند.»

این طراح لباس ادامه می‌دهد: «من طرفدار لباس ایرانی و پارچه ایرانی هستم و همیشه در طراحی کارهایم ملیت و فرهنگ خودمان را در نظر می‌گیرم. برخی از مدل‌های خارجی اصلاً با فرهنگ ما تناسبی ندارد. اگر هم مردم از کیفیت لباس ایرانی گلایه دارند، مطمئن باشند این مشکل از طراحی یا خرج کار نیست بلکه به دلیل  کیفیت نامناسب پارچه و اقلام وابسته وارداتی است. در بازار پارچه‌های تقلبی زیاد شده و گاهی پارچه ظاهر قشنگی دارد اما کیفیت ندارد. همین طور پارچه‌هایی که در انبارها مانده و دلال‌ها نگه داشته‌اند تا گران شود بعد توزیع کنند، شرایط نگهداری خوبی ندارند و مردم از همان‌ها می‌خرند و استفاده می‌کنند. بعد خریدار می‌بیند آن لباس زود گشاد می‌شود یا سوراخ می‌شود و قاعدتاً نتیجه می‌گیرد جنس ایرانی خوب نیست! باید کمی واقع بین باشیم و شرایط تولید کننده ایرانی را هم در نظر بگیریم.»

سحر همایونی دیگر طراح لباس و صاحب یک برند ایرانی درباره دلایل گرانی برندهای ایرانی و گرایش مردم به اجناس ترک می‌گوید: «واقعیت این است که جنس‌های ترک و برندهای تولید انبوه قیمت ارزان‌تری نسبت به تولیدات ما دارند و در این باره تردیدی نیست. بنابراین کسی که دودوتا چهارتای ساده هم که می‌کند، می‌بیند برایش به‌صرفه‌تر است که از سایت‌هایی که این روزها برای خودشان کسب و کار درست کرده‌اند و از ترکیه جنس می‌آورند، خرید کند. حالا من وارد مقوله سفر نمی‌شوم چون سفر خودش کلی هزینه دارد و گاهی هم دیده‌ام کسانی که به قصد خرید می‌روند، هزینه اضافه بار زیادی را هم متحمل می‌شوند. اما باید بگویم بهتر است خریدار ایرانی آنقدر راحت ما «تولیدکنندگان لباس داخل» را قضاوت نکند. چون پارچه ایرانی خودش قصه طولانی دارد که موجب می‌شود جنس ایرانی گران‌تر از جنس تولید انبوه خارجی از آب دربیاید.

این روزها پارچه ایرانی با کیفیت بسیار کم و محدود عرضه می‌شود و بازار پارچه هم مافیای پیچیده خودش را دارد؛ گروهی که واردات را در دست دارند و تعیین کننده قیمت هستند. ما هم وقتی بین پارچه‌های ایرانی کیفیت مناسب را پیدا نکنیم مجبوریم سراغ پارچه وارداتی برویم. قیمت پارچه وارداتی هم به قیمت ارز وابسته است. بنابراین اگر ارز بالا برود، قیمت پارچه هم بالا می‌رود. در حالی که فروشنده خارجی اصلاً این مشکلات و مسائل را ندارد. البته در کنار همه این‌ها باید بگویم خیلی از کسانی که هنوز برند می‌پوشند مقهور نام آن برند هم هستند. گاهی می‌بینم مثلاً لباسی که من تولید می‌کنم از نظر کیفیت و ظاهر هیچ کم از همتای خارجی‌اش ندارد، اما باز هم برندپوش‌ها ترجیح می‌دهند یک برند خارجی را انتخاب کنند. آن عده شاید هیچ وقت ایرانی پوش نشوند اما عده‌ای هستند که اگر جنس با کیفیت و با قیمت مناسب دست‌شان بدهی اصلاً سراغ خرید این جور کالاها نمی‌روند. ما باید دنبال تأمین رضایت آن عده باشیم.»

به گفته او نقش تبلیغات را هم نباید نادیده گرفت. عده‌ای که دائم به سفر می‌روند درباره کیفیت چیزهایی که خریده‌اند، تبلیغ می‌کنند در حالی که شاید آن اجناس کیفیت خوبی نداشته باشند. بسیاری از برندهایی که ایرانی‌ها در ترکیه از آنها خرید می‌کنند اجناس نازلی عرضه می‌کنند اما مردم از آنجایی که با برندهای خوب آشنایی ندارند مسحور نام همان چند برند می‌شوند. کالاهای برخی از این برندها حتی در اروپا هم به اجناس یکبارمصرف معروفند اما در کنار گرانی جنس ایرانی و تبلیغات می‌توان به مردم حق داد که اینگونه بی‌محابا پولشان را در این برندها هدر بدهند. رنج سفر را به جان بخرند و کلی هزینه کنند و در عین حال فکر کنند سود کرده‌اند. تنها راه حل این مشکل این است که برای تولیدکننده ایرانی کاری کنیم تا لباس ارزان‌قیمت و با کیفیت بهتر تولید کند. این تنها راه جلوگیری از دست رفتن سرمایه‌های کشور است.»

نماینده مردم پارس آباد، بیله سوار و اصلاندوز در مجلس شورای اسلامی گفت: با افت ۲۰ درصد مجاز قیمت خرید هر کیلو پنبه تا ۳۰۰ هزار ریال تعیین شد و قرار است کارخانه‌داران نسبت به خرید این محصول اقدام کنند.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اردبیل، به نقل از دفتر نماینده اردبیل، عباس جهانگیرزاده در نشست با معاون فنی سازمان تعاون روستایی و نماینده پنبه‌کاران پارس‌آباد اظهار داشت: با توجه به پایین بودن قیمت خرید پنبه و اعمال افت بالا، زارعین پنبه‌کار از شرایط به وجود آمده ناراضی بودند که پیگیری برای اصلاح قیمت‌ها انجام شد.

وی افزود: در حال حاضر قیمت خرید پنبه 275 هزار ریال به صورت وش پنبه و 320 هزار ریال به صورت پنبه سفید در نظر گرفته شده بود اما قیمت خرید بازار با تلاش دلالان به کمتر از 15 هزار تومان رسیده بود.

این نماینده مجلس در دوره یازدهم ادامه داد: با توجه به این شرایط ما از معاون وزیر جهاد کشاورزی و معاون فنی سازمان تعاون روستایی دعوت کردیم تا با برگزاری بیش از 10 جلسه قیمت تضمینی برای خرید این محصول اعمال شود تا شاهد ضرر و زیان زارعین پنبه‌کار نباشیم.

جهانگیرزاده افزود: با افت 20 درصد مجاز قیمت خرید پنبه تا 300 هزار ریال تعیین شد و قرار است کارخانه‌داران نسبت به خرید این محصول اقدام کنند.

وی خاطرنشان کرد: قرار شده با همراهی تعاون روستایی در صورت پایین بودن قیمت از سوی کارخانه‌داران تعاون این مجموعه وارد میدان شده و عملیات خرید محصول پنبه را انجام دهد.

جهانگیرزاده تولید 60 هزار تن پنبه را در دشت مغان یادآور شد و اظهار کرد: در سال‌های اخیر شاهد رشد جهشی در تولید و فرآوری محصول پنبه هستیم تا با رونق گرفتن صنایع نساجی امکان عرضه آن به شکل مطلوب فراهم آید.

نماینده مردم پارس‌آباد، بیله‌سوار و اصلاندوز در مجلس شورای اسلامی بیان کرد: پنبه‌کاران نباید نگرانی از بابت پایین بودن قیمت محصول داشته باشند و شایسته است با حمایت و پشتیبانی جهاد کشاورزی اجازه ندهیم تا پنبه‌کاران در سال آینده به کشت‌های جالیزی روی آورده و یا از کشت این محصول منصرف شوند.

فعالان کشاورزی معتقدند تا زیرساختها فراهم نباشد صحبت از اجرای طرح الگوی کشت حرفی بی پایه است و اصلی ترین زیرساخت برای این امر داده ها و اطلاعات است.

بازار؛ گروه کشاورزی: بحث اجرای الگوی کشت در حالی از سوی وزارت جهاد کشاورزی سال ها است مطرح می شود که هیچ گاه به درستی اجرایی نشده است. هرچند امسال به نظر می رسد به صورت جدی تری در حال پیگیری است، و به نظر می رسد که انرژی مناسبی برای اجرایی شدن آن به کار خواهد رفت. در این میان کارشناسان بسیاری معتقدند زیر ساخت های لازم برای اجرای آن هنوز مهیا نیست و بدون فراهم بودن این زیرساختها این طرح نیز مانند بسیاری از طرح های دیگر محکوم به شکست است و موجب هدر رفتن منابع مالی بسیاری می شود. در اجرای چنین طرحی باید به این موضوعات هم توجه داشت.

داده ها و اطلاعات؛ اصلی ترین زیرساخت

محمد بلاغی فعال کشاورزی در این خصوص به خبرنگار بازار گفت: اجرای الگوی کشت زیرساخت می خواهد و لذا وقتی این زیرساخت ها مهیا نباشد صحبت کردن از اجرای الگوی کشت در کشور حرفی بی پایه و اساس می تواند باشد.

بلاغی افزود: در واقع در هر کار و فعالیتی، اصلی ترین زیرساخت «داده ها و اطلاعات» است. به عبارت دیگر برای اجرای درست طرح الگوی کشت در ابتدا دولت باید بداند به عنوان مثال هر محصولی چه میزان در کشور تولید می شود، تولید در کدام منطقه دقیقا چقدر است، میزان مصرف کشور چقدر است و غیره.

وی ادامه داد: با این وجود داده ها و اطلاعات اینچنینی در کشور ما غالبا بر اساس حدس و گمان است و داده ها و اطلاعات دقیقی در خصوص این موارد وجود ندارد پس چگونه می توان مدعی اجرای طرح الگوی کشت در کشور باشیم!

بلاغی خاطر نشان کرد: از سوی دیگر در بحث ارائه الگوی کشت به کشاورزان، باید به نحوه تامین نهاده های تولید به خصوص کود و سموم نیز اندیشیده شود؛ اینکه از چه طریقی و با چه قیمتی این نهاد های تولید قرار است در اختیار زارعان و کشاورزان قرار بگیرد.

وی تصریح کرد: در واقع کشاورز کاری جز کشت و زرع ندارد و در هر صورت می خواهد زمین زراعی خود را کشت کند حال اگر نتواند به آنچه دولت ارائه می دهد اعتماد کند هر محصولی که به صورت سنتی کشت می کرده است را ادامه می دهد و این نوعی مانع و خلل در اجرای الگوی کشت محسوب می شود.

این فعال بخش خاطر نشان می کند: مساله اینجا است که در حال حاضر وزارت خانه متولی یعنی وزارت جهاد کشاورزی حتی نرم افزار یا سامانه ای ندارد که در آن تولید کننده ها در بخش های مختلف را ساماندهی کند تا مثلا بر اساس آن قاطعانه اعلام کند فلان محصول چقدر در کشور تولید می شود، تعداد تولید کننده ها در این حوزه چقدر است، چه میزان مصرف می شود و غیره.

کارشناسان بخش کشاورزی می گویند برای اجرای طرح الگوی کشت ضروری است که وزارت جهاد کشاورزی نیاز به داده ها و اطلاعات دقیق در مورد تمام محصولات کشاورزی داشته باشد اما نه از طریق خوداظهاری کشاورزان اطلاعاتی به روز شده و نه کارشناسان پهنه آمارگیری کرده اند! پس وزارتخانه بر مبنای چه اطلاعاتی مدعی است قصد اجرای الگوی کشت در کشور دارد؟

وی ادامه داد: با این تفاسیر سوال اینجا است که وزارت جهاد کشاورزی به استناد چه آمار و داده هایی می خواهد الگوی کشت ارائه بدهد و به اجرای نتیجه بخش آن نیز مطمئن باشد تا کشاورزان نیز به آن اعتماد کنند؟

بلاغی افزود: آیا منِ کشاورز در خصوص آنچه تولید می کنم تا به حال خود اظهاری کرده ام یا کارشناسان پهنه آمارگیری در خصوص تولیدات انواع محصولات کشاورزی آمارگیری انجام داده اند که وزارتخانه بر مبنای آن اطلاعات قصد اجرای طرح الگوی کشت را دارد.

قبل از هر اقدامی دولت باید اعتماد سازی کند

بر اساس این گزارش، از دیگر زیرساخت های مورد نیاز برای اجرای طرح الگوی کشت می توان به جلب رضایت و توجه کشاورزان اشاره کرد. به این معنا که کشاورزان غالبا از قشر سنتی جامعه هستند و چندان اعتقادی به هیچ نوع تغییر و تحولی در فرایند کشت و زرع خود ندارند و این خود می توان مانعی در مسیر اجرای طرح الگوی کشت محسوب شود. چرا که در صورتی که این طرح به درستی اجرا شود وزارتخانه تعیین می کند در کدام مناطق چه نوعی محصولی و به چه میزانی کشت شود که علاوه بر تامین نیاز بازار، کمترین نیاز به واردات وجود داشته باشد و از آن طرف مانند سالهای بسیاری، به دلیل تولید بیش از اندازه کشاورز مجبور به از بین بردن محصول خود نداشته باشد.

محمد رسولی یکی از فعالان بخش کشاورزی در این خصوص به بازار می گوید: در بحث اجرای کشت قراردادی و اجرای طرح الگوی کشت مساله مهم این است که کشاورزان نسبت به آن نگاه خوبی ندارند.

رسولی افزود: در واقع به دلیل تجربیات بدی که از گذشته دارند و در برخی مقاطع شاهد بوده اند محصول تولیدی شان بیش از نیاز بازار بوده و در پایان فصل روی دست کشاورز مانده و از آن طرف دولت نیز هیچگونه حمایتی از آنها نداشته، امروز چندان اعتمادی به گفته های بخش دولتی به خصوص وزارت جهاد کشاورزی ندارند.

عدم پرداخت به موقع پول گندمکاران بی اعتمادی کشاورزان به دولت را در پی داشت

وی ادامه داد: در واقع بسیاری از کشاورزان به این امر اعتقاد دارند که دولت تکیه گاه قابل اعتمادی برای آنها نیست که بتوانند بر اساس آنچه دولت می گوید اقدام به کشت کنند. به عنوان مثال بسیاری می گویند دولت حتی در مورد محصول استراتژیکی مانند گندم نتواسنته آنگونه که شایسته است رضایت گندمکاران را جلب کند.

رسولی افزود: در واقع امسال شاهد بودیم که اگرچه خرید تضمینی گندم از سوی دولت صورت گرفت اما در بسیاری از استانها به خصوص استان های سردسیر وجه گندم خریداری شده به قدری با تاخیر به گندمکاران پرداخت شد که فصل جدید کشت و زرع رسید! بنابراین بی اعتمادی کشاورزان به اجرای طرحی همچون الگوی کشت امری طبیعی است.

وی همچنین خاطر نشان کرد: اگرچه در مورد برخی محصولات که سالها است مورد توجه دولت است از جمله گندم و دانه های روغنی بخش قابل توجهی از کشاورزان اعتماد کرده اند اما برای اینکه کلیه بخش ها به چنین طرحی اعتماد کنند راه بسیاری در پیش است. بنابراین شاید بهتر باشد دولت طرح الگوی کشت را با اعتماد سازی بین کشاورزان شروع کند.

فرارو نوشت:بررسی ها نشان می دهد روغن ها و چربی ها تنها گروه کالایی است که در مهر ماه تورمی منفی را به ثبت رسانده. این در حالیست که تورم نقطه‌ای این گروه بالغ بر ۲۵۹ درصد برآورد شده است.

تورم ماهانه در مهر ماه امسال ۳ درصد برآورد شده، به عبارت دیگر خانوار ایرانی در مهر ماه برای تهیه سبد مشخصی از کالا و خدمات حدود ۳ درصد بیشتر از شهریور ماه هزینه کرده اند. تورم ماهانه اقلام خوراکی و آشامیدنی ها ۲.۲ درصد به ثبت رسیده این در حالیست که تورم کالا های غیر خوراکی ۳.۵ درصد بوده است. این امر نشان می دهد تورم مهر ماه بیشتر متأثر از گرانی اقلام غیرخوراکی ها بوده، بررسی ها نشان می دهد تورم خدمات از علل اصلی بالا رفتن تورم در ماه گذشته بوده است. در میان گروه های خوراکی تنها یک گروه تورم منفی را تجربه کرده، تورم روغن و چربی ها در مهر ماه منفی ۱.۶ درصد به ثبت رسیده، در حالی که تورم نقطه به نقطه روغن و چربی ها در مهر ماه ۲۵۹ درصد براورد شده است. بر این اساس می توان گفت که قیمت روغن که در چند ماه گذشته الخصوص در خرداد به شکل سرسام آوری بالا رفته بود در دو سه ماه اخیر کاهش قیمتی جزئی را تجربه کرده، البته این تورم منفی با جهش بالای این کالا در چند ماه گذشته قابل مقایسه نیست و حدودا قیمت روغن بالغ بر ۳.۵ برابر مهر سال گذشته است.

در میان گروه های اقلام غیر خوراکی و خدمات نیز پایین ترین تورم ماهانه به ثبت رسیده با ۰.۲ درصد به آب، برق و سوخت رسانی تعلق دارد. تورم ماهانه آموزش در مهر ماه امسال ۱۵ درصد براورد شده، این نرخ بالاترین تورم رقم خورده در میان تمامی گروه ها اعم از خوراکی و غیر خوراکی است. با وجود اینکه از فصل تابستان خارج شده ایم اما همچنین تورم مسکن بالاست، تورم ماهانه مسکن و اجاره نیز در مهر ماه ۶.۱ درصد به ثبت رسیده که در زمره بالاترین تورم ها در میان دیگر ها قرار دارد. از منظر تورم نقطه به نقطه نیز بالاترین نرخ در گروه هتل و رستوران رقم خورده است، تورم نقطه این گروه ۸۱ درصد به ثبت رسیده است. همچنین تورم پوشاک و کفش نیز در ماه گذشته ۲.۷ درصد برآورد شده است.

بیشتر بخوانید: